Karanlığın Rengi -Bir betimleme çalışması-

-İlk betimleme çalışmam-

İçeriye girdiği ilk anda gözlerini kapının hemen sağındaki eski sobaya çevirdi. Üzerindeki henüz yeni közlenmiş kestane kabukları olan bu soba, kendisinden dahi yaşlıydı. Babası o demir sobayı, babaannesi için çarşıdaki eskiciden almıştı. Hatta birlikte gitmişlerdi küçükken, henüz 5-6 yaşlarındaydı fakat iyi hatırlıyordu eskicinin yırtılmış paltosunu, o keskin kokusunu...

O, hayallere dalmışken tahta pencereye yağmur damlaları birer ikişer düşüveriyorlardı. Önce biri, sonra öbürü, sonra bir başkası... Birkaç dakikalığına yağmur damlalarının şarkılarını dinledi. Adeta ruhu dinlendiren bir klasik müzik gibiydi bu şarkı. Sanki bir senfoni oluşturuyorlardı buğulu camların ardından.

Bir hayli zamandır temizlenmiyordu bu ev, belliydi. Etraf tozluydu. Zaten bir odadan ibaret bu ev -her ne kadar tavandan sarkan sarı, loş ampul var gücüyle yansa dahi- karanlıktı. Karşıdaki kişinin kim olduğunu seçebilmek dahi çok zordu.

Kapının hemen diğer tarafında, ufakça bir bölümde duvardaki kırık dökük raflara birkaç tabak çanak yerleştirilmişti. Altında da eski, parçalanmaya yüz tutmuş bir testi yer alıyordu. Eğildi, bardaklardan birini alıp testinin sert kulbunu tutup kendine buz gibi bir su koydu. Allah biliyor ya, su kaç aydır o testideydi acaba... Tek hamlede eskimiş suyu içiverdi.

Kenarda büyük, tahta bir divan ve hemen yanında da metal bir sandalye vardı. En az elli yaşındaydı bu emektar sandalyeyle yanındaki eski divan. Yerler sürekli gıcırdıyordu.

Pencerenin önündeki metal sandalyeye oturur oturmaz farketmişti, bu ev, tavanı, yerleri dökülüyordu. Duvardaki kirecin çoğu dökülmüştü bile.
Gözü tekrar pencereye ilişti. Aynı dışarısı gibi kafası da dumanlıydı. Ninesi öldüğünden beri hep öyleydi zaten. Buraya da artık mahallenin fukarasını yerleştirmişler, kendilerince sevap(?) işlemişlerdi. Ayağa kalktı, başı dönüyordu. Birkaç adım sonra tekrar dışarıdaydı...

                                                               

                                                                                      (Ruhun şad olsun Gölük Ebe!)