Bana Mektup

Ne anlatsam nasıl anlatsam bilemediğim günlerdeyim. Kendimi hiç bu kadar mental olarak sakin, iç huzura kavuşmuş hissetmemiştim.

Gelen gitti, başlayan son buldu, benimse omurgam şekillendi yaşantılarla. İçimin yangınının zaman zaman cehennemi aratmadığı geçmiş günleri yalnız atlattım. Bu yüzden herkesten daha güçlüyüm, artık insanları, daha da önemlisi kendimi anlayabiliyor, anlatabiliyor ve affedebiliyorum. Eskiden damla damla biriktirdiğim kin gölünü kuruttum, şimdi hiçkimse için tek bir çiğ tanesi kinim kalmadı. Öyle hafifledim ki sanki ayaklarımdaki ağırlıkları yere bıraktım, maviliklerde uçan kuşlardan daha özgürüm...

Kendimi anladığım, öğrendiğim, kendimde değiştirmekten korktuğum şeyleri birer ikişer, gerek korkak gerek cesur olup değiştirdiğim aylardaydım ne zamandır. Artık duygularımı yalnızca içimde yaşamıyorum misal. Kendime ellerimle iki güzel, kocaman kanat yapıp omzuma taktım. Kuş olup göğe karıştım.

Sonra dönüp dedim ki kendime, evet kızım birçok şeyin üstesinden tek başına geldin. 

Öyle güçlendin ve güzelleştin ki, sen istedikten sonra başaramayacağın şey yok. Sen iste, sen gül, sen sev, sen yaşa, sen yarat ve dünyanı kendin cennete çevir. Kimse önüne çiçek bahçesi sermeyecek, kimseden bir beklentin olmasın.

Ayrıca iyi ki yaptın o hataları, iyi ki bir başına topladın tekrar. Sana biraz fazla eziyet ettim biliyorum, öyle olması gerekiyordu ne yazık ki.

Hepsini hallettin, üstesinden geldin, yine olsa yine gelebilirsin. Seninle gurur duyuyorum, seni seviyorum